13.04.2021 r.

Lekcja 1 i 2

matematyka

 trzecioteścik

ćwiczenia 78-79

Lekcja 3/j. polski

podręcznik strona 80-81

ćwiczenia strona 86-89

Lekcja 4

muzyka

Polonez

Polski taniec narodowy, który zyskał to miano w połowie XVII wieku. Ten taniec miał wiele nazw, m.in.: chodzony, łażony, wolny, okrągły, chmielowy. Obecna nazwa pochodzi z języka francuskiego: „polonaise” znaczy po prostu „polski”, więc najpierw poloneza określano jako „taniec polski”(„dance polonaise”), aż w końcu sam przymiotnik „polonaise” sprawił, że zaczęto go nazywać polonezem (XVIII w.). Polonez jest tańcem dostojnym i uroczystym, o metrum 3/4. Tancerze wykazują w nim opanowanie, spokój, płynność ruchów. Ten taniec narodowy to połączenie godności i wytworności, a jednak przy tym nie jest pozbawiony energii i pewnej dynamiki. Polonez to taniec dworski, mimo że prawdziwe źródło zaczerpnął z muzyki ludowej. W dalszym ciągu tańczy się go w czasie różnych uroczystości, najczęściej stanowi część otwierającą zabaw i balów, np. studniówek.

Obertas, czyli oberek

Szybki, wesoły, bardzo żywy taniec ludowy, w takcie 3/4. Oberek pojawił się pod koniec XVII wieku, a jego nazwa pochodzi od obracania się, które jest głównym elementem tego tańca. Zdecydowaną większość stanowią w nim ruchy wirowe, tancerze muszą wykazać się szybkością, lekkością, rozmachem. Swoje początki oberek prawdopodobnie czerpał z regionu Kujaw, ale szybko rozpowszechnił się w całej Polsce, dlatego jego nazwa nie nawiązuje do żadnego z regionów. Inne nazwy oberka to: ober, drobny, okrągły, zwijacz.

Krakowiak

Taniec narodowy mający swoje źródło w regionie krakowskim. Jego nazwa pochodzi z XVIII wieku. W tym regionie nazwy tańców były tworzone od miejsca pochodzenia (skalbmierzak, proszowiak) lub od metody tańczenia (suwany, mijany, dreptany).

Krakowiak wyróżnia się żywym, dynamicznym tempem, w takcie 2/4, oraz charakterystycznym synkopowym rytmem (przesunięcie akcentu z mocnej części taktu na słabą).

W początkach swojego istnienia krakowiak był popularny wśród ludności wiejskiej, ale z czasem zawitał także pod dachy domów bogatych mieszczan i dworów szlacheckich, ogarniając teren całego kraju. Charakterystyczną cechę krakowiaka stanowią barwne stroje, które zawsze w szczególny sposób uświetniają tańce regionalne.

Kujawiak

Taniec narodowy z Kujaw. Tańczony w tempie wolnym lub średnim, w takcie 3/4, wyróżnia się rytmem mazurowym. Muzyka charakterystyczna dla kujawiaka jest spokojna, miarowa, liryczna, nawet nieco smutna i monotonna, ale z elementami dynamicznymi. Kujawiak wiejski to taniec przerywany przyśpiewkami, wyróżniający się stopniowymi zmianami tempa – od wolnego po bardzo szybkie. Kujawiak w wersji narodowej, tańczony poza kręgiem wiejskim, ma elementy zaczerpnięte z obertasa, mazura czy chodzonego. Różni się od wiejskiego tempem i akcentem. Jako polski taniec ludowy kujawiak łączy w sobie elementy tańca chodzonego i wirowego. Jego największa popularność przypada na przełom XIX i XX wieku.

Mazur

Taniec w żywym, dynamicznym tempie, pochodzący z Mazowsza. Metrum 3/4, akcenty w tym tańcu występują często na słabej części taktu. Mazur zadziwia bogactwem i różnorodnością elementów. Trzeba przyznać, że liczba figur i szybkie tempo to prawdziwe wyzwanie dla tancerzy, którzy muszą wykazać się niezwykłą zręcznością, a jednocześnie elegancją i fantazją, gdyż ten taniec narodowy w dużym stopniu zależy od własnej inwencji.

wykreślanka

anagram

zgadnij słowo

test wyboru

dopasuj